Χρήστος Ελευθερίου: Το βουνό μας δεν πωλείται είναι δανεικό από τα παιδιά μας

Το βουνό μας σίγουρα δεν πωλείται και αναμφίβολα αποτελεί κληροδότημα στις νέες γενιές μας.

Αυτό και μόνο αρκεί για να καταδείξει τη σημασία της προστασίας του δάσους της Ελάτης, αλλά και κάθε δάσους.

Αλλά πώς μπορεί ένα δάσος να προστατεύεται, όταν πρωτίστως δεν διαχειρίζεται;

Δείτε το παράδειγμα της πολύπαθης Εύβοιας, όπου η χρόνια απουσία διαχείρισης οδήγησε σε μεγάλη συγκέντρωση καύσιμης ύλης, με αποτέλεσμα όταν συνέβη το μοιραίο, να είναι αυτό ανεξέλεγκτο με καταστρεπτικές συνέπειες για τους κατοίκους των παραδασόβιων οικισμών.

Όπως κάθε μπαξές και κάθε περιβόλι πρέπει να καλλιεργηθεί για να αποδώσει καρπούς, έτσι και το δάσος πρέπει να διαχειρίζεται ακολουθώντας πάντα τους κανόνες της επιστήμης και της αντίστοιχης νομοθεσίας.

Οι ατομικές ανάγκες αποτελούν μικρό ποσοστό του διαθέσιμου ξύλου που μπορεί να δώσει το δάσος, όπως επικύρωσε άλλωστε και η Δασική Υπηρεσία.

Ο πρώην πρόεδρος της Ελάτης αναφέρει κλείνοντας πως “έρχονται χρόνια δύσκολα”. Με την τιμή του ξύλου να έχει ανέβει σημαντικά προκύπτει το εξής ερώτημα, δεν είναι προς το συμφέρον της Ελάτης αλλά και προς το συμφέρον του Δήμου η εμπορία αυτού του πλεονάσματος που μπορούμε νόμιμα να ξυλεύσουμε;

Οι ποσότητες είναι τόσες που προς το συμφέρον είναι να ακολουθηθεί πλειοδοτική δημοπρασία και όχι η ανάθεση των υλοτομιών. Ο τοπικός συνεταιρισμός φυσικά μπορεί να συμμετέχει.

Το δάσος πρέπει να διαχειριστεί συστηματικά και όχι άναρχα και αποσπασματικά για κάλυψη μόνο των ατομικών αναγκών.

Βασικοί στόχοι η δωρεάν χορήγηση των καυσόξυλων ατομικών αναγκών στους μόνιμους κατοίκους και η κατασκευή ανταποδοτικών έργων τόσο στο ίδιο το δάσος όσο και στην Τοπική Κοινότητα.

Για τη Δημοτική Αρχή η αειφορική διαχείριση δεν είναι κούφια λόγια αλλά πράξεις ουσίας.-