Τα φωτοβολταϊκά της ντροπής – Του Τάσου Φούντογλου

Η κοινωνία της περιοχής μας βρίσκεται αντιμέτωπη τον τελευταίο καιρό με μια καταφανή υποκρισία και μια προκλητική έπαρση εκ μέρους των πολιτικών της «αρχόντων». Τα εισαγωγικά προφανώς μπαίνουν για το ειρωνικό του πράγματος. Θεωρούν πως μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, με τον τρόπο που το θέλουν, χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν και υπερασπίζονται μάλιστα τις αποφάσεις τους με μια φρασεολογία που παραπέμπει εμφανώς σε μια απολίτικη και νηπιακού επιπέδου προσέγγιση της ενασχόλησής τους με τα κοινά . Κοινώς ό,τι λένε, με τον τρόπο που το λένε δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική, θυμίζοντας περισσότερο το παιδί προσχολικής ηλικίας που το πιάσανε με το δάχτυλο μέσα στο βάζο με το μέλι και αυτό δικαιολογείται με το επιχείρημα πως δεν φταίει αυτό αλλά το βάζο που βρέθηκε μπροστά του. Αστεία πράγματα!

Τα ζητήματα λοιπόν τόσο της άναρχης επέκτασης των ΑΠΕ, με το τρόπο που γίνεται και με την αδιαφάνεια που χαρακτηρίζει πολλές από τις αποφάσεις που λαμβάνονται, όσο και του πρόσφατου προγράμματος ενίσχυσης της Περιφέρειας για τις μικρές και τις πολύ μικρές επιχειρήσεις, επιδιώκεται από ορισμένους να αναλυθούν, να εξηγηθούν και να δικαιολογηθούν μέσα από το βολικό πρίσμα του νόμιμου και του ηθικού. Και βολεύει ένα τέτοιο κριτήριο δικαιολόγησης των πολιτικών αποφάσεων καθώς απαιτεί μόνο μια δήλωση νομιμότητας. Κοινώς ό,τι λέει ο νόμος. Όσο για τα ζητήματα της ηθικής αυτά μπορούν να παραμεριστούν με μια απλή υπεύθυνη δήλωση προσωπικής εντιμότητας, λες και μας αφορά η προσωπική ηθική κάποιου ή σάμπως η προσωπική να έχει κάποια σχέση με την πολιτική ηθική! Καμία σχέση!

Μόνο που οι αιρετοί ενός τόπου ( αυτοδιοικητικοί και βουλευτές) δεν εκλέγονται και δεν μισθοδοτούνται από τους εκλογείς τους ούτε για να πολιτεύονται κρυπτόμενοι πίσω από νόμους αλλά ούτε και για να αυξάνουν τις προσωπικές τους περιουσίες εκμεταλλευόμενοι την προνομιακή τους πρόσβαση στα κανάλια πληροφόρησης, τα προγράμματα κρατικής ή κοινοτικής ενίσχυσης και τα αναπτυξιακά σχέδια που κατά καιρούς εκπονούνται . Οι αιρετοί εκλέγονται πρωτίστως για να διασφαλίζουν τα συμφέροντα της κοινωνίας και των εκλογέων τους και να υπερασπίζονται με κάθε κόστος την κεντρική, σε μια σύγχρονη πολιτεία, έννοια της πολιτικής δικαιοσύνης. Γιατί στην τελική τους διάσταση τα ζητήματα αυτά δεν είναι ούτε νομικά, ούτε ηθικά αλλά άπτονται του δίκαιου ή άδικου τρόπου με τον οποίον μια κοινωνία διανέμει τα αγαθά, τα εισοδήματα και τα προνόμια στα μέλη της και οι πολιτικοί της περιοχής εγκαλούνται για τον δίκαιο ή άδικο τρόπο της οικονομικής στήριξης των επιχειρήσεων και του τρόπου με τον οποίον υλοποιούν την ανάπτυξη εν μέσω μεταλιγνιτικής εποχής. Για να το πούμε λιανά. Είναι η πολιτική δικαιοσύνη ανόητοι για την οποία εγκαλείστε και όχι η νομιμότητα ή οχι των πράξεων σας. Πάμε λοιπόν παρακάτω.

Το δίκαιο ή όχι των πολιτικών πραγμάτων καθορίζεται με βάση το κριτήριο δικαιοσύνης που επιλέγουμε κάθε φορά. Αν επιλεγεί για παράδειγμα ως βασικό κριτήριο η ευημερία των πολλών συνειδητοποιούμε πως και στα δυο ζητήματα ( πρόγραμμα ενίσχυσης της Περιφέρειας και φωτοβολταικά) η πολιτική τάξη της περιοχής κινήθηκε με γνώμονα την ευημερία των λίγων. Νόμιμο λοιπόν; Ας πούμε ναι. Ηθικό; Αδιάφορο. Δίκαιο; Οχι.

Αν πάλι επιλεγεί ως κριτήριο η αρετή και ο ηθικός βιός, κριτήρια στα οποία δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι πολιτικές «θεούσες» της περιοχής μας, αντιλαμβανόμαστε πως ούτε αγαθοί γίναμε ούτε περισσότερο ενάρετοι μετά από όλα αυτά. Αυξήθηκε άραγε η αγαθότητα της πολιτείας μας βλέποντας επιφανή της μέλη να καρπώνονται εικοσάρια και σαραντάρια, την ίδια στιγμή που τα πιο αδύναμα μέλη κινδυνεύουν με οικονομικό και κοινωνικό αφανισμό, παιδιά πολιτικών να έχουν προνομιακή πρόσβαση σε επιχειρηματικά πρότζεκτ των Αθηνών και αντιπεριφερειάρχες να εκμεταλλεύονται τον θεσμικό τους ρόλο για να προωθήσουν τις ιδιωτικές τους επιχειρήσεις; Αυξήθηκε άραγε το ενάρετο της κοινωνίας μας βλέποντας πολιτικούς που ενδιαφέρονται αποκλειστικά για την πάρτι τους και που ηθικολογούν την ίδια στιγμή που δίπλα τους έχουν μειωμένης δημόσιας (όχι ατομικής) ηθικής ανθρώπους για συμβούλους τους; Σίγουρα όχι. Νόμιμο λοιπόν; Ίσως ναι. Ηθικό; Οχι. Δίκαιο; Οχι.

Το κριτήριο τέλος της ελευθερίας προσφέρεται για πολύ γέλιο καθώς είναι το κατεξοχήν κριτήριο που χωρίζει στον τόπο μας τους δεξιούς και φιλελεύθερους από τους αριστερούς και σοσιαλιστές. Οι μεν βλέπουν την ελευθερία ως το απεριόριστο δικαίωμα στο γούστο τους και το καπέλο τους ενώ οι δε θεωρούν πως η ασυδοσία της αγοράς πρέπει να διορθώνεται με κοινωνικές πολιτικές και κυβερνητικές αποφάσεις που εξασφαλίζουν την ισονομία των πολιτών και την ισότητα των ευκαιριών τους. Αλλά όλα αυτά στα αμφιθέατρα, στις πολιτικές κονίστρες και στις πλατείες. Γιατί όταν τίθεται θέμα προσωπικής κονόμας οι μάσκες πέφτουν και άπαντες επικαλούνται την ελεύθερη αγορά και το απεριόριστο δικαίωμα τους στην κονόμα. Κι έτσι άπαντες επιλέγουν το ίδιο πάντοτε κριτήριο. Το ελευθεριακό. Το νεοφιλελεύθερο. Το πρόστυχο. Δίκαιο είναι ό,τι λένε οι νόμοι του κράτους και οι νόμοι της αγοράς! Και σώσαμε! Ας τους απαντήσουμε λοιπόν με τους όρους που αυτοί επιλέγουν . Είναι δίκαιο να τα κονομάς γενικά και αόριστα; Είτε εσύ είτε μέλη της οικογένειας σου; Μα φυσικά και είναι δίκαιο απαντάει ο Νozick, ο πιο πρόστυχος και σκληρός από όλους τους νεοφιλελεύθερους μαζί….. Αρκεί βέβαια να πληρούνται δυο βασικές προϋποθέσεις. Ουπς! Τα αρχικά μέσα πλουτισμού σου να είναι νόμιμα και να κερδίζεις τα χρήματα σου μέσω ελεύθερων συναλλαγών στην αγορά! Ουπς volume 2! Σπουδαίες προϋποθέσεις! Και ως μέσα εννοούνται φυσικά τα φράγκα, η πολιτική επιρροή και η πρόσβαση στην πληροφόρηση για να μην ξεχνιόμαστε.

Οι κόρες λοιπόν, τα ανίψια και οι γιοι των πολιτικών που κάνουν μπίζνες θα μπορούσαν να τις κάνουν αν οι γονείς και οι θείοι τους δεν κατείχαν πολιτικά αξιώματα με πολιτική επιρροή; Κοινώς θα τους έπαιρνε κανείς στα σοβαρά αν δεν είχαν αυτήν την πολιτική επιρροή και θα τους υπολόγιζε κανείς στα σχέδια του αν δεν είχαν μια θέση που να είναι χρήσιμη στην διαχρονικώς κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα αυτής της χώρας; Και για να το πούμε περισσότερο λιανά. Αν η επιχειρηματικότητα των φωτοβολταικών δεν είχε ανάγκη καμιά γνωμοδότηση και καμία απόφαση της ελληνικής διοίκησης θα έμπαινε ποτέ στην διαδικασία να προσεγγίσει τους ανθρώπους αυτούς ή να μοιράσει οφέλη στα μέλη των οικογενειών τους; Και για να το χοντρύνουμε κι άλλο. Αποτελεί ισονομία και προάσπιση της ισότητας ευκαιριών, για την οποία τόσο κόπτονται οι αριστεροί νεοφιλελέδες του τόπου μας όταν τα μέλη συγκεκριμένων οικογενειών έχουν ασύμμετρη και προνομιακή πρόσβαση σε επιχειρηματικά σχέδια για τα οποία κανείς στην περιοχή μας δεν είχε ισότιμη πληροφόρηση και δικαίωμα συμμετοχής; Είναι ή δεν είναι αυτά καταφανώς παράνομα μέσα, οχι με την αυστηρά νομική έννοια αλλά με την άλλη την σημαντικότερη, αυτή της πολιτικής δικαιοσύνης;

Το μείζων λοιπόν είναι η εκμετάλλευση της πολιτικής θέσης για την εξασφάλιση προσόδων που ναι μεν δεν είναι παράνομες με την στενή έννοια του όρου αλλά είναι καταφανώς άδικες με την ευρύτερη έννοια. Αυτήν της πολιτικής δικαιοσύνης, χάριν της οποίας εκλέγονται οι συγκεκριμένοι και την οποία υποτίθεται πως υπερασπίζονται και υπηρετούν. Νόμιμο λοιπόν; Ναι. Ηθικό; Αδιάφορο. ΔΙΚΑΙΟ; ΟΧΙ……

ΥΓ1. Η σιωπή των βουλευτών της περιοχής καταγράφεται…..
ΥΓ2. Όσοι πάλι επιμένουν στα νομικίστικα και δικολαβικά επιχειρήματα τους ας διαβάσουν την σύμβαση του Aarhus. Και εφόσον την διαβάσουν και την κατανοήσουν, ως πολιτικά και οξυδερκή όντα που είναι, να μας πούνε και εμάς τους αδαείς τί ακριβώς λέει. Και όσο θα την διαβάζουν ας βγει μπροστά και ο νομικός κόσμος της περιοχής να υπερασπιστεί το δικαίωμα της τοπικής κοινωνίας για ισότιμη πρόσβαση σε πληροφορίες για θέματα περιβάλλοντος και συμμετοχή στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων που αφορούν τα θέματα αυτά. Ο νόμος το λέει καρντάσια μου. Όχι εγώ!!!!!