Ο θάνατος του εμποράκου

Σκεφτείτε το σκηνικό. Αποφασισμένος να τερματίσει την διαδρομή του. Αποφασισμένος να απαγχονιστεί μέσα στην καφετέρια που διατηρούσε σε κεντρικό σημείο του Βόλου. Αποφασισμένος να ομολογήσει την δική του αλήθεια. Οποιος τελειώνει μ αυτό τον τρόπο δεν έχει τίποτα να κρύψει. Βγάζει τα σπλάχνα του και τα παραδίδει προς κοινή θέα. Αυτός είμαι. Το απέραντο σκοτάδι. Τίποτα μέσα μου. Τίποτα γύρω μου. Τίποτα δεν υπάρχει να με κρατήσει ζωντανό. Αντε γειά!

Το πιο τραγικό απ όλα είναι ο βασικός λόγος που τον έστειλε στον τάφο. Δηλαδή η αποτυχία. Εφ όλης της ύλης. Αποτυχημένος, λέει, στην προσωπική του ζωή. Αποτυχημένος επιχειρηματίας. Αποτυχημένος λόγω διαζυγίων. Αποτυχημένος λόγω χρεοκοπίας. Κι όμως αν ήταν έτσι τότε οι μισές Ελληνίδες και οι μισοί Ελληνες, διαζευγμένοι κι αυτοί, θα έπρεπε να είχαν τερματίσει την δική τους διαδρομή. Κι όμως δεκάδες χιλιάδες χρεοκοπημένοι μικρο-επιχειρηματίες θα έπρεπε κι  αυτοί να είχαν ακολουθήσει την δική του «συμβουλή»

Προφανώς τα αποθέματα κουράγιου, προσπάθειας και κάποιας ηλιαχτίδας που θα φώτιζε το σκοτεινό τούνελ της ύπαρξής του, όλα είχαν στερέψει. Δεν υπήρχε τίποτα. Από πουθενά και από κανέναν να πιαστεί. Προφανώς οι «δεξαμενές» του είχαν γεμίσει από πίσσα. Προφανώς ουδείς μπορούσε να τον βοηθήσει. Προφανώς ο ίδιος έτσι εκτιμούσε,  σ αυτό το συμπέρασμα είχε καταλήξει. Προφανώς αδιέξοδο από παντού. Και με τις αισθηματικές σχέσεις του. Και με τα παιδιά του. Και από την απέραντη μοναξιά του.  Και με τους φίλους του. Και με τους γνωστούς του. Και με τα χρέη που τον είχαν πνίξει

Προφανώς η πανδημία και ο Covid-19  η χαριστική βολή. Ολοι οι δρόμοι κλειστοί. Ολες οι επιλογές εξαντλημένες και μέσα του χρεοκοπημένες. Ο Γιώργος Καλέργης  πριν από την μοιραία πράξη πρέπει να ήταν το φάντασμα του εαυτού του. Μελλοθάνατος. Εξαντλημένος. Απελπισμένος. Τελειωμένος.

Αραγε κατάλαβε κανείς; Αραγε κάποιος, έστω ένας, αισθάνθηκε  κάποια δόνηση, και κάποια προειδοποίηση; Κανείς! Σε κανέναν δεν είχε μιλήσει;  Ολους μα όλους τους είχε διαγράψει από τη λίστα των στηριγμάτων του; Απίστευτο!

Είναι αδύνατον να καταλάβουμε τον ψυχισμό του μοιραίου αυτόχειρα. Μόνο εικασίες. Μόνο κάποιες επισημάνσεις. Μόνο κάποιες γενικότητες. Όπως, ας πούμε  ο τρόμος και η πανδημία  τον βύθισαν σε μεγαλύτερη απελπισία. Όπως τα καθημερινά ανακοινωθέντα με τις λίστες των νεκρών τον έκαναν να αισθανθεί πόσο ευάλωτη, πόσο εύθραυστη, πόσο «τυχαία» είναι η ανθρώπινη ζωή. Εκτιμώ πως ο Covid-19 λειτούργησε όπως η χαριστική βολή.

Ολοι είμαστε  εκτεθειμένοι. Ολοι υποψήφιοι. Ολοι πάνε προς τα εκεί. Μονόδρομος η συνάντησή μας με το τέλος της ζωής μας. Ετσι θα αισθάνθηκε. Αυτή ήταν η «φιλοσοφία» του. Και δεν είναι ο μόνος. Μπορεί ακόμα να αντέχουμε. Μπορεί ακόμα να ελπίζουμε. Όμως μέσα μας διαρκώς φλερτάρουμε μ αυτές τις μαύρες σκέψεις. Σήμερα υπάρχω. Αύριο τίποτα

Και κάτι τελευταίο.  Στη θέση του Κυριάκου θα διάβαζα και θα ξαναδιάβαζα το απόσπασμα για τα μέτρα και τον Αινστάιν. Ο Γιώργος Καλέργης στέλνει από τον τάφο του προειδοποιητικό σήμα κινδύνου. Πρέπει να το ακούσουμε και να το επεξεργαστούμε. Οποιος το προσπεράσει είναι κυνικός. Αλλά και όποιος το ασπαστεί εντελώς είναι επιπόλαιος. Γράφει λοιπόν:

«Τελικά δεν ξέρω πόσοι θα επιβιώσουν μετά από τα τραγικά και ελλιπή μέτρα που παίρνουν με δικτατορικό τρόπο οι κυβερνώντες που αυτοί δεν έχουν να χάσουν τίποτα ….. από τον μισθό τους, πόσες επιχειρήσεις θα αφανιστούν. Εκείνο που είναι επικίνδυνο θα το πω με τα λόγια του Αϊνστάιν: Ο κόσμος θα υποφέρει όχι από εκείνους που κάνουν το κακό, αλλά από εκείνους που τους βλέπουν και δεν μιλάνε !!!!!! Καληνύχτα»