ΛΑΡΚΟ: Η ντροπή των πολιτικών μας

Όταν η ΛΑΡΚΟ ιδρύθηκε το 1963 από τον αείμνηστο Μποδοσάκη Αθανασιάδη ευτύχησε να έχει αμέσως υψηλά κέρδη, καθώς ήταν η μόνη μεγάλη παραγωγός νικελίου στην Ευρώπη, ιδιαίτερα περιζήτητο κυρίως από τις αυτοκινητοβιομηχανίες, και με λίγους ανταγωνιστές διεθνώς. Δυστυχώς πολεμήθηκε όσο λίγες ιδιωτικές επιχειρήσεις από την Αριστερά, τα συνδικάτα και τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης και ιδιαίτερα του Ανδρέα Παπανδρέου με αποτέλεσμα να κρατικοποιηθεί και να εξελιχθεί έκτοτε στο πιο σκανδαλώδες πρυτανείο εργαζομένων και μη εργαζομένων. Με μέσο κόστος ανά εργαζόμενο 44.000 ευρώ ετησίως, στους 1.080 που απάρτιζαν το προσωπικό της παρέχονται δωρεάν σπίτια με φως, νερό, τηλέφωνο, όχι μόνο στους πράγματι εργαζομένους, αλλά και σε εργολάβους και πρώην υπαλλήλους που εξακολουθούν να παραμένουν σε αυτά τα σπίτια με το έτσι θέλω.

Πέρα από το προκλητικό τους μισθολόγιο, τα πριμ παραγωγικότητας ακόμα και για ζημιογόνες περιόδους και τα επιδόματα ετοιμότητας, εφαρμόζει και γενναιόδωρο στεγαστικό πρόγραμμα, ενώ παρέχεται ακόμα και ασφαλιστική κάλυψη των εργαζομένων σε ιδιωτική εταιρεία για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Οι γενναιόδωρες διοικήσεις της ΛΑΡΚΟ, διορισμένες από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έφτασαν να παρέχουν στέγαση και σε τρίτους, όπως εργαζομένους εργολάβων και εργολάβους. Περιττό να σημειωθεί ότι η χρεοκοπημένη εταιρεία δεν πληρώνει το ρεύμα της ΔΕΗ χάρη στο οποίο λειτουργούν οι βιομηχανικές μονάδες της, ούτε τα ασφάλιστρα στα ασφαλιστικά ταμεία χωρίς να συγκινείται κανείς αρμόδιος. Αντίθετα ακόμη και σήμερα παρέχονται αυξήσεις αποδοχών σε μια ουσιαστικά χρεοκοπημένη επιχείρηση. Η ΛΑΡΚΟ, παρά τα τεράστια οικονομικά της προβλήματα (αν ήταν ιδιωτική θα είχε πτωχεύσει και κλείσει προ πολλού και οι διοικήσεις της θα είχαν βρεθεί ενδεχομένως και στη φυλακή), συνέχισε έως το 2009 να φορτώνεται με νέο προσωπικό, αφού πάνω από 600 εργαζόμενοι προσελήφθησαν από την εταιρεία τα τελευταία χρόνια με ετήσιο κόστος 31.000 ευρώ ανά εργαζόμενο.

Από τη σημερινή κυβέρνηση ξεκίνησε διαδικασία επανιδιωτικοποίησης της εταιρείας και ήδη έχει εκδηλωθεί σχετικό διεθνές ενδιαφέρον αλλά όπως και κάθε προηγούμενη κυβέρνηση και τη σημερινή συνέχει το άγχος του πολιτικού κόστους από το ποια θα είναι η τύχη του προσωπικού της εταιρείας αλλά και λόγω πίεσης της αντιπολίτευσης. Είναι αυτονόητο ότι οι νέοι ιδιοκτήτες δεν θα έχουν κανέναν λόγο να μη διατηρήσουν τους αναγκαίους και χρήσιμους εργαζομένους αλλά χωρίς τα ασύλληπτα προνόμιά τους, κύρια αιτία της χρεοκοπίας της εταιρείας.

Του Γιάννη Μαρίνου στο BHMA