Ικανοί στη χαρά, ανίκανοι στη λύπη

Τα διαρκή επεισόδια για την τήρηση των μέτρων της καραντίνας δυστυχώς αναδεικνύουν την εθνική μας ανωριμότητα ακόμη και όταν το διακύβευμα είναι η ζωή, η οικογενειακή επιχείρηση ή η θέση εργασίας του διπλανού μας.

Παρακολουθώ από χθες τις διαμάχες που έχουν ξεσπάσει για δύο θέματα: Για την πορεία του Πολυτεχνείου και για το περίφημο δείπνο στην οικία Πολάκη. Οι αντιδράσεις αμφότερων των πλευρών δείχνουν πως αντιλαμβάνονται την πανδημία σαν να αφορά τους άλλους. Όχι τους ιδίους. Η Αριστερά θεωρεί ότι ο κορονοϊός «κολλά» μόνο στις παρελάσεις και στην εκκλησία. Στις πορείες και στα εφετεία ο κορονοϊός κάνει απεργία. Η Αριστερά «χαλάει τον κόσμο» για 25 μαθητές μέσα στις τάξεις και συμμετέχει ομοθυμαδόν σε συγκεντρώσεις 25.000 ατόμων στα δικαστήρια. Ολοφύρεται ότι λείπουν ιατροί, λεωφορεία και Εντατικές από το σύστημα, αλλά ετοιμάζεται να κάνει πορεία για το Πολυτεχνείο που θα έχει ως πιθανό αποτέλεσμα να στείλει κι άλλους δεκάδες ανθρώπους στις Εντατικές. Τα αποτέλεσμα από την ιχνηλάτηση δείχνουν ότι μέρος της έκρηξης κρουσμάτων στο λεκανοπέδιο οφείλεται στη συγκέντρωση του Εφετείου.

Δέκα μέρες έπειτα από αυτήν κόλλησαν δεκάδες νεαροί ιδιωτικοί υπάλληλοι 20-40 ετών οι οποίοι μετείχαν σε αυτήν. Αλήθεια, τι θεωρούν ο Βαρουφάκης και οι λοιποί καμπαλέρος που διακηρύσσουν ότι η πορεία του Πολυτεχνείου δεν μπαίνει σε καραντίνα; Οτι ο ιός θα υποκλιθεί στην αριστερή τους ανωτερότητα, θα παραμερίσει και θα τους πει «ιδού η Βασιλίσσης Σοφίας σας, ιδού η πρεσβεία σας και ιδού ο Πάιάτ σας»; Εδώ δεν δίστασε να κτυπήσει μερικούς δεσποτάδες, άνω του ενός, θα δειλιάσει στους αθέους;

Η επιπολαιότης και η ανοησία τους ειλικρινώς μας ξεπερνά. Τα ίδια εν μέρει όμως ισχύουν και για τη Δεξιά. «Χάλασε τον κόσμο» με ανακοινώσεις της για το δείπνο του κομπορρημονούντος Πολάκη, ο οποίος το μόνο που ξέρει να κάνει είναι πράγματι να προκαλεί. Απαράδεκτη απόφαση η δημοσιοποίηση της επιλογής του, η οποία όντως λειτουργεί ως έμμεση παρότρυνση για την παραβίαση των μέτρων της καραντίνας.

Εάν ήθελε να ζήσει τη ζωή ο τέως υπουργός, όπως λέει, ας απολάμβανε το γεύμα με τους φίλους του, ας εξέθετε σε κίνδυνο τη δική του υγεία και των ομοτράπεζών του και ας άφηνε τους άλλους στην ησυχία τους. Αυτός όμως μπουκιά και φλας. Μαντινάδα και ανάρτηση.

Όμηρος του κινητού και του facebook. Λάθος! Θεωρώ, ωστόσο, τις αντιδράσεις τής από δω πλευράς για τον Πολάκη εντελώς υποκριτικές. Διότι για τα δικά της μυστικά δείπνα άνω των έξι δεν λέει τίποτε. Και όταν καμιά φορά αποκαλύπτονται και γίνεται γνωστό ότι εξαιτίας αυτών χάνουν τη ζωή τους τέσσερις άνθρωποι (αναφέρομαι στα δείπνα της αφρόκρεμας του περασμένου χειμώνα), τότε όχι μόνο δεν ζητά κανείς συγγνώμη, αλλά γίνεται καμπάνια εξαφάνισης της είδησης από όλα τα ΜΜΕ και απόπειρα καταλογισμού της ανευθυνότητος στην τελευταία τρύπα του ζουρνά.

Να σκίσουμε λοιπόν τον επιπόλαιο και επιδειξιμανή Πολάκη, άριστα, του αξίζει, αλλά προηγουμένως να σκίσουμε, αν κάνουμε τα ίδια, και τους εαυτούς μας. Είτε με τσικουδιά συγχρωτιστείς είτε με σαμπάνια Dom Perignon, είτε με αντικριστό είτε με filet de Paris, δεν κάνει διαφορά, αγαπητοί. Στο σημείο που έχουμε φθάσει πρέπει να αφήσουμε πίσω αυτούς τους ανόητους καβγάδες. Στο σημείο που βρισκόμαστε απαιτείται διπλή οικουμενικότητα. Σωστά ανέσυρε από τα αζήτητα της Ιστορίας τον όρο «οικουμενικός» ο Τσίπρας, αλλά με λανθασμένη στόχευση.

Και οικουμενικός υπουργός Υγείας να διοριστεί, όπως ονειρεύεται, θα αποτύχει, αν δεν συντρέξουν δύο άλλες οικουμενικότητες. Η πρώτη είναι να γίνουν τώρα εκτός δημοσίου λογιστικού «fast track» Eντατικές. Κάναμε Ολυμπιακούς Aγώνες «fast track» και παρακάμψαμε εκτάκτως κάθε Ελεγκτικό Συνέδριο και κάθε Συμβούλιο Επικρατείας προκειμένου να «εκταμιεύσουμε» εκατομμύρια ευρώ για τους εργολάβους.

Ψηφίσαμε νόμους για «fast track» επενδύσεις, οι οποίοι σε μερικές περιπτώσεις είχαν ως αποτέλεσμα να «πετάξουν» και οι επενδύσεις και οι «επενδυτές» μαζί με τα εκατομμύρια ευρώ που τσακιστήκαμε να τους δώσουμε ως επιδοτήσεις.

Και τώρα που έχουμε στη διάθεσή μας 60.000.000 δωρεές ιδιωτών από τον περασμένο Μάιο, καθόμαστε πάνω τους και τα -επιτρέψατέ μου το ρήμα- κλοσάμε, αντί να τα αξιοποιήσουμε σε χρόνο ρεκόρ; Και ο κόσμος πεθαίνει; Και η οικονομία βουλιάζει; Και θέσεις εργασίας διακυβεύονται;

Και επιχειρήσεις αγωνιούν; Είμαστε δηλαδή ικανοί για «fast track» στη χαρά, αλλά ανίκανοι για «fast track» στον κίνδυνο, στην απειλή και τη λύπη; Τι ωραίοι που είμαστε! Τα κόμματα πρέπει να συμφωνήσουν οικουμενικά να παραβιαστεί, αν χρειάζεται, το δημόσιο λογιστικό για να σωθούν ανθρώπινες ζωές και να στηθούν τάχιστα νέες Εντατικές. Αλλά κι εμείς οι πολίτες να κάνουμε ακριβώς το ίδιο! Αντί για οικουμενικά αντάρτικα, ας επιλέξουμε οικουμενικές αποδοχές. Χωρίς υπερβολές.

Διότι, αν δεν το κάνουμε, σύντομα η παγκόσμια επιστημονική κοινότης, εκτός από εμβόλιο για τον κορονοϊό, θα πρέπει να ανακαλύψει δύο νέα: το εμβόλιο για την πείνα και το εμβόλιο για την ανοησία. Ιδίως την αριστερή.

Του Μανώλη Κωττάκη