Γράμμα στη Μαρία, το 12χρονο κορίτσι του Κολωνού (Γράφει η Ράνια Στυλιάδου)

Δεν ξέρω αν πρέπει να μιλήσω ή να κρατήσω το στόμα μου κλειστό

Δεν ξέρω αν πρέπει να ουρλιάξω ή να προσευχηθώ

Δεν ξέρω αν η διαστροφή έχει τέλος.

Δεν ξέρω αν περισσότερο βιάστηκε η ψυχή ή το σώμα σου, η καρδιά ή το μυαλό σου.

Πολλά δεν ξέρω.

Δεν ξέρω  καν, πως σε λένε.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι είσαι ένα παιδί και όπως όλα τα παιδιά, θα πρέπει να είσαι πολύ όμορφη.

12χρονη σε είπανε και το «επίθετό» σου …βιασμός.

Ο «Βιασμός της Δωδεκάχρονης», που συντάραξε το πανελλήνιο.

Δεν επικροτώ τον τίτλο όμως συντηρείται, υποθέτω, γιατί έτσι θα καταλάβει το κοινό για ποιο θέμα μιλάνε τα δελτία, τα site, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Κι εκεί που νομίζαμε πως τα έχουμε ακούσει όλα για  βιασμούς, γυναικοκτονίες, στυγερά εγκλήματα, παιδοφιλίες, έρχεσαι «εσύ» να μας ταράξεις συθέμελα.

Πόσο δεν  μου αρέσει να σε αποκαλώ «εσύ».

Άνθρωπος είσαι και έχεις «ταυτότητα».

Ένα παιδί 12 χρονών έχει όνομα, άποψη, σώμα, ψυχή. Έχει ζωή και δικαιώματα.

Θα σε ονομάσω «Μαρία» γιατί αυτό είναι το πρώτο που έρχεται στο μυαλό μου όταν σκέφτομαι: την αγνότητα, την αθωότητα, τα παιχνίδια, την ανεμελιά, τον … πόνο.

Τον μεγάλο πόνο που τον προκαλούν τα χυδαία ένστικτα, η διαστροφή, η ασυδοσία, οι άνθρωποι που γίνονται κτήνη και κάνουν ακόμα και τα χειρότερα του είδους, να δακρύσουν από απέχθεια και συμπόνια.

«Μαρία» 12 χρονών. Μία κούκλα που την πήραν κάποιοι για «παιχνίδι».

Ένα από εκείνα τα παιχνίδια που παρόλο τον ενθουσιασμό, το καταστρέφεις και μετά απλά το περιφέρεις «άψυχο» μαζί με τα υπόλοιπα. Μία κούκλα που της κόβεις τα μαλλιά, χρωματίζεις τα χείλη με κόκκινο μαρκαδόρο μουντζουρώνοντάς την, που της  βγάζεις το πόδι, της σκίζεις τα ρούχα. Έτσι, επειδή μπορείς.

Αυτή είναι άραγε η καθημερινότητα που θέλουμε;

Να παίρνεις αυτό που θέλεις με τη βία και μετά να το καταστρέφεις επειδή …μπορείς;

Να καθιστάς τη βία απροσδιόριστη επειδή της έχεις προσδώσει όλα τα αήθη χαρακτηριστικά που υπάρχουν; Επειδή το κακό το έκανες περισσότερο κακό, επειδή επέβαλες την «κόλαση» σε έναν άνθρωπο, μία αθώα ψυχή.

Δε μπόρεσα να παρακολουθήσω «στενά» την ιστορία σου «Μαρία».

Δε με άφηνε η ανακατωσούρα στο στομάχι κάθε φορά που διάβαζα έναν τίτλο που σε αφορούσε.

Επέλεξα να απέχω την ώρα που εσύ μάλλον έχεις πάψει να μετράς πληγές γιατί πραγματικά δε ξέρω μέχρι «το πόσο» μπορεί να μετρήσει ένα παιδί 12 χρονών.

Συγνώμη, μικρό κορίτσι.

Που τα τραγικά σου βιώματα έγιναν «σίριαλ» με πρωταγωνίστρια μία 12χρονη χωρίς όνομα και τα Clickbait να δίνουν και να παίρνουν.

Για τα τραύματα που φέρεις στο σώμα και στην ψυχή σου.

Για τα χέρια που αντί να σε αγκαλιάσουν σε διέλυσαν. Μέσα και έξω.

Για την καρδιά σου που αντί να γεμίσει με όμορφες εικόνες, άδειασε από την έκλυτη ανθρώπινη συμπεριφορά.

Να είσαι πάντα καλά «Μαρία» και εύχομαι η επόμενη ημέρα να σε βρει χωρίς ψήγμα πόνου, πίκρας, αηδίας.

«Μέσα στα μάτια ενός παιδιού,

που κρύβεται η αγάπη και η αλήθεια,

βλέπεις την ομορφιά του κόσμου…

που βουλιάζει στην ασχήμια της καθημερινότητας

και στης μιζέριας την αστείρευτη κατάντια»