Γιατί δεν ανοίγει ο φάκελος διωγμού της βιομηχανίας

Δεν αρκεί η (πολιτικά ορθή) ομολογία Μητσοτάκη,  για ευθύνες της Πολιτείας στην αποβιομηχάνιση, αν δεν ανοίξει και ο φάκελος διωγμού της βιομηχανίας.

Ας το προσέξουμε αυτό. Γιατί μετά τη βιομηχανία, σειρά έχει ο τουρισμός. Και η αρχή του διωγμού θα γίνει από τα Επτάνησα και την Κρήτη.

Δεν θα αργήσει. Ο κορονοϊός είναι η μεγάλη δικαιολογία… Όλα τα σκεπάζει…  Έτσι,  άλλωστε,   ξεκίνησε και το ξήλωμα της βιομηχανίας το 1974. Δεν είχαμε κορονοϊό τότε. Είχαμε όμως την “πανδημία” του αποχουντισμού…

Χουντικοί οι βιομήχανοι που εγκαινίασαν μονάδες,  με το μυστρί του Παττακού.

Χουντικές οι τότε ιδιωτικές Τράπεζες. Και όλες οι συμβάσεις με το κράτος.

Χουντικές οι άδειες σε πολυεθνικές για (γιγαντιαίες) επενδύσεις, επειδή είχαν υπαχθεί σε νόμους με κίνητρα επιστροφής φόρων ή επαναπατρισμού των κεφαλαίων (μετά την απόσβεση ) που είχε υπογράψει ο χουντικός Μακαρέζος.

Και μέσα στον ηρωισμό της αποχουντοποίησης της οικονομίας,  βγήκε,   από το 1975,  “σεργιάνι” ο κρατισμός. Και μάζεψε,  ό,τι μάζεψε,   για λογαριασμό του.

Γιατί; Για να έχει να διορίζει. Τι να σου χωρέσουν μια ΔΕΗ,  ένας ΟΤΕ, μια Εταιρία Υδάτων,  ένας ΟΣΕ και ένας ΟΛΠ, μια ΑΤΕ και η τότε Εθνική.

Από την άλλη, τώρα. Τι περίμενες  από τους 350-400.000 που διορίσθηκαν (διαχρονικά κατά τη μεταπολίτευση) σε ΔΕΚΟ και  κρατικοποιημένες βιομηχανίες. Ότι με το που χώθηκαν στο κράτος θα τους έπιανε σκασίλα να μειώσουν,   στους “αντίπαλους” της ιδιωτικής  βιομηχανίας,   τις τιμές στο ρεύμα, στα νερά,  στα καύσιμα και στις κρατικές υπηρεσίες; Δεν σφάξανε… Στον ανταγωνιστή;

“Θα  ρίξω τους βιομήχανους στην θάλασσα και ας μάθουν κολύμπι όσοι δεν ξέρουν…” είπε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όταν οι τότε βιομήχανοι, όπως ο Γεώργιος Δράκος (όμιλος ΙΖΟΛΑ,   -όμιλος που είχε μπει γερά στο ρουθούνι των Γερμανών-) του  απαντούσαν “Πρόεδρε, βάλτε μας σε μια βάρκα, χωράμε, και ρίξτε μας στην θάλασσα. Αλλά,   προς Θεού, σώστε τη βιομηχανία. Μην την πνίξτε μαζί μας”.

Πώς όμως να σώσουν τη βιομηχανία, οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις Καραμανλή,   όταν είχαν να ανταγωνισθούν  τον Ανδρέα Παπανδρέου που έφερνε την “Αλλαγή”  τις κλαδικές και τους “κρατικούς βιομήχανους”,   για διορισμούς.

Ποιος  πολιτικός είχε τα κότσια να ζορίσει τον εργατοπατερισμό της τότε ΔΕΗ, του ΟΤΕ, της Ολυμπιακής, του ΟΣΕ, της κρατικής ναυπηγικής βιομηχανίας, των κρατικών διυλιστηρίων, των κρατικών λιπασμάτων, του χαρτιού, του ξύλου, της ζάχαρης, της πολεμικής βιομηχανίας, των κρατικών μεταλλείων και ζητήσει στήριξη της  βιομηχανίας του ιδιωτικού τομέα,   με φθηνό ρεύμα, φθηνές κρατικές υπηρεσίες και φορολογικά κίνητρα.

Ποιος μπορούσε να αντιμετωπίσει τα συνθήματα του Ανδρέα Παπανδρέου για κοινωνικοποίηση (η πιο λάιτ…, έκφραση της κρατικοποίησης ) όταν παρέδιδε 53 ιδιωτικές βιομηχανίες στα χέρια κλαδικών με το μήνυμα “ο λαός στην εξουσία…”.

Σε ποια εξουσία; Στην πολιτική εξουσία; Ούτε λόγος. Πόσοι χωρούσαν στη Βουλή… Στην οικονομία όμως “χωρούσαν”. Η “χαβούζα” της κρατικοποίησης χωρούσε τα πάντα.

Αρκεί να περνούσε από τα χέρια των επάρατων βιομηχάνων στο κράτος. Και από εκεί στους κομματικούς. Στις κλαδικές. Ποιο το πρόσχημα για τη μεγάλη “Αλλαγή”; Οι προβληματικοί ιδιώτες…

Και ποιο το σύνθημα; Οι άθλιοι βιομήχανοι με τις προβληματικές που  ξεκοκάλισαν τα λεφτά του σχεδίου Μάρσαλ, έφαγαν από χουντικές συμβάσεις και τώρα ξημεροβραδιάζονται στη Ζυρίχη,  ξεχνώντας το δίκιο του εργάτη…

Ήταν και αυτό στη μέση. Το δίκιο του εργάτη. Και ας πέρασαν από την ελληνική βιομηχανία,  του 1950-1990, πάνω από 1.000.000 εργάτες  και υπάλληλοι,  μέσα από διαδρομές καριέρας και συνταξιοδότησης.

Ήταν άγιοι οι βιομήχανοι; Ήταν “όσιοι” οι επενδυτές και εμείς δεν το καταλάβαμε; Καθόλου. Ούτε ήταν, ούτε υπάρχουν για να τους φέρουμε. Αλλά ο κ. Μητσοτάκης ήταν που μίλησε για τη μεγάλη και πολύχρονη αποβιομηχάνιση. Και την ανάγκη να ανεβάσουμε  το φτωχό 9,5%,  της βιομηχανίας στο ΑΕΠ στο 12%  (σε 20%,  το πάει η Ε.Ε.). Τι άλλο να πει; Ότι μια νέα εκβιομηχάνιση είναι όνειρο απατηλό,  στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, όπου αντί να “αλλάξουμε” τους προβληματικούς βιομήχανους (με πωλήσεις) αφανίσαμε την ελληνική βιομηχανία με κρατικοποιήσεις; Και διώξαμε, ό,τι μας απέμεινε,  με επιχειρηματική μετανάστευση;

Του Γιώργου Κράλογλου