Ενώ η μεταλιγνιτική μετάβαση προχωρά στα χαρτιά, στη Δυτική Μακεδονία κυριαρχεί η σιωπή – και όχι μόνο των εργοστασίων. Εδώ και εβδομάδες, η Περιφερειακή Ένωση Δήμων Δυτικής Μακεδονίας αναμένει μια συνάντηση με τον Πρωθυπουργό. Μια συνάντηση που δεν ήρθε ποτέ. Η ημερομηνία της 3ης Ιουλίου πέρασε χωρίς ειδοποίηση, χωρίς αναβολή, χωρίς καμία ένδειξη ότι το αίτημα των τοπικών αρχόντων αξιολογείται ως επείγον ή έστω ως σοβαρό.
Η σιωπή αυτή αρχίζει να γίνεται πολιτικό πρόβλημα – όχι για την ΠΕΔ, αλλά για την ίδια την κυβέρνηση. Στο εσωτερικό της αυτοδιοίκησης, διαμορφώνεται σταδιακά μια αντίληψη ότι η Δυτική Μακεδονία δεν αποτελεί πολιτική προτεραιότητα, παρά τις δηλώσεις περί “δίκαιης μετάβασης” και “πράσινης ανάπτυξης”. Στην πραγματικότητα, οι δήμαρχοι αισθάνονται αποκομμένοι, όχι μόνο από τα χρηματοδοτικά εργαλεία, αλλά και από τον ίδιο τον εθνικό σχεδιασμό. Και η απουσία θεσμικού διαλόγου δεν είναι ποτέ ουδέτερη.
Η ένταση ήταν εμφανής στη συνεδρίαση της ΠΕΔ. Ο πρόεδρος Πάνος Κεπαπτσόγλου ενημέρωσε ότι δεν υπάρχει κανένα νεότερο από την πλευρά της κυβέρνησης. Η δικαιολογία για την αναβολή – οι πυρκαγιές και ο ΟΠΕΚΕΠΕ – αντιμετωπίστηκε από τα μέλη περισσότερο ως υπεκφυγή παρά ως εύλογη καθυστέρηση. Ακούστηκαν φωνές που ζητούν πιο επιθετική στάση. Όχι απλώς μια δεύτερη επιστολή, αλλά σαφή διορία: μέχρι τις 20 Ιουλίου.
Δεν είναι μόνο το αίτημα συνάντησης. Είναι μια συσσωρευμένη ανασφάλεια που διαπερνά όλο το εύρος της τοπικής διακυβέρνησης: από τα χωροταξικά έως το πρόγραμμα ΣΔΑΜ, από την έλλειψη επενδυτών έως το δηλωμένο δημογραφικό πρόβλημα. Δήμαρχοι βλέπουν τις κοινότητές τους να συρρικνώνονται και τα παιδιά να φεύγουν. Η έννοια της “δίκαιης μετάβασης” αρχίζει να ακούγεται ειρωνική όταν δεν συνοδεύεται από χρηματοδοτήσεις, από νέες θέσεις εργασίας, από χρονοδιαγράμματα που τηρούνται.
Παράλληλα, και σε πιο τεχνικό επίπεδο, εξελίξεις όπως το χωροταξικό φέρνουν νέα ρήγματα. Ο πρόεδρος της ΠΕΔ πρότεινε να μην παραστούν οι δήμαρχοι στη σχετική συνάντηση με τον Περιφερειάρχη, αλλά να σταλεί ενιαία επιστολή. Η ιδέα ενός κοινού χωροτακτικού πλαισίου που θα καταρτίσει εξειδικευμένος επιστήμονας επανέρχεται. Από την άλλη, υπήρξαν αντιδράσεις όπως αυτή του δημάρχου Κοζάνης, Γιάννη Κοκκαλιάρη, που επέμεινε πως η φυσική παρουσία και η άμεση ακρόαση είναι αναντικατάστατες.
Σε κάθε περίπτωση, η εικόνα είναι μία: η Δυτική Μακεδονία ζητά όχι απλώς χρήματα ή έργα, αλλά πολιτική αναγνώριση. Ζητά να ακουστεί – θεσμικά, επίσημα, δημόσια. Και προς το παρόν, η απουσία απάντησης από το πρωθυπουργικό γραφείο είναι το πιο εύγλωττο σήμα εγκατάλειψης.
Αν δεν υπάρξει σύντομα ουσιαστικός διάλογος, το κλίμα μπορεί να αλλάξει. Όχι απλώς σε επίπεδο πολιτικής εκπροσώπησης, αλλά σε επίπεδο πίστης στις δυνατότητες του κράτους να διαχειριστεί μία από τις πιο ριζικές μεταβάσεις στην ιστορία της ελληνικής περιφέρειας.