Για τη νίκη, την ήττα και τον κοινό τους παρονομαστή δηλαδή τα συναισθήματα. Πολλές φορές, αν όχι τις περισσότερες, είναι και αυτά που ανεβάζουν τον δείκτη δυσκολίας του παιχνιδιού.

Δεν ήμουν ποτέ αθλητικός χαρακτήρας (ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που θαυμάζω τόσο πολύ τους αθλητές), ξέρω όμως ότι όταν βλέπω 12χρονα παιδιά να βγαίνουν από το γήπεδο με μάτια κλαμένα, αυτό που κάνουν αξίζει τον κόπο και μάλιστα με το παραπάνω.

Η Εύα, η Μυρτώ, η Yana και η Sofiya, όπως κάνουν κάθε φορά που έχει πρωτάθλημα, άφησαν τα σπίτια τους και ταξίδεψαν εκατοντάδες χιλιόμετρα (από Αθήνα, Βουλγαρία και Ρωσία) για να λάβουν μέρος στο Διεθνές Τουρνουά Tennis Europe Junior Tour που φιλοξενεί ο Όμιλος Αντισφαίρισης Πτολεμαΐδας.

Όταν κάνεις πρωταθλητισμό δεν έχει σημασία αν είναι χειμώνας ή καλοκαίρι, δεν έχει σημασία αν είσαι κοντά ή μακριά από το σημείο του αγώνα. Απλά πηγαίνεις. Αυτός εξάλλου δεν είναι και ο λόγος που περνάς ατέλειωτες ώρες στην προπόνηση;

Οφείλω να ομολογήσω πως οι αγώνες ανάμεσα σε παιδιά είναι εξαιρετικού ενδιαφέροντος.

Όχι μόνον επειδή βλέπεις την μεγάλη αγωνιστική καρδιά να χτυπά στα μικρά τους σώματα αλλά επειδή οι αγώνες τους, λόγω ηλικίας, είναι απαλλαγμένοι από τα βαρίδια του αγωνιστικού φθόνου, της αγωνιστικής έχθρας και  ζήλειας.

Τα 4 κορίτσια (όπως και πολλά ακόμα) συμμετέχοντας στο Τουρνουά, έπαιξαν τόσο ατομικά όσο και ομαδικά παιχνίδια αφήνοντας, έντονα, το αποτύπωμά τους όχι μόνον με τα αθλητικά του χαρακτηριστικά αλλά και με τα προσωπικά τους στοιχεία.

Το να κάνεις «High five» με την συναθλήτριά σου στο τέλος του αγώνα (τι κι αν εσύ έχεις χάσει) ή το να αγκαλιάζεις τις συμπαίκτριές σου στο ομαδικό, είναι μεγαλειώδες επειδή είναι ανιδιοτελές.

Τα παιδιά αυτά θα μπορούσαν να έχουν συμβιβαστεί με τις βασικές υποχρεώσεις της καθημερινότητας και να μην χαλάνε τη ζαχαρένια της παιδικής τους ψυχής με ξεσπιτώματα, σκληρές προπονήσεις και κουραστικά ταξίδια.

Ωστόσο, η αγάπη και το πάθος γι’ αυτό που κάνουν, αλλιώς προστάζουν.

Πίσω βέβαια από τα παιδιά, βρίσκονται οι γονείς.

Αυτοί που καρδιοχτυπούν έξω από τα γήπεδα, αφήνουν δουλειές, υποχρεώσεις και εκτός από γονείς γίνονται προπονητές και ότι άλλο χρειαστεί το παιδί τους.

Όλοι αξιοθαύμαστοι. Αθλητές, προπονητές, γονείς.

Περισσότερο, δε, αξιοθαύμαστη είναι η συμμετοχή γιατί είναι πάντα κερδισμένη που σημαίνει ότι ο μόνος χαμένος ενός παιχνιδιού είναι ο …καναπές.