«Το Δίστομο θα με τιμωρεί όσο βλέπω το φως. Τώρα ξέρω την αλήθεια για τις φριχτές μου πράξεις. Τώρα όλα μού είναι καθαρά. Δε βαστάω τα αίσχη που έχω διαπράξει, τη γραμμή του αίματος που σέρνεται πίσω μου».
Δύο στόματα. Δίστομο. Ιούνιος 1944.
Πύργοι Ερμακιά Κλεισούρα Απρίλιος 1944
Μεσόβουνο Οκτώβριος 1941 /Απρίλης 1944
Ένας παππούς σχεδόν με ολική τύφλωση, ένας εγγονός μυωπικός. Ένα ταξίδι από τη
Γερμανία, τον Ούβε και τον Στέφαν πίσω, στον χρόνο, στα γεγονότα της φρίκης, στο
Δίστομο.
Ένα ταξίδι όπου αυτός που δε βλέπει, βλέπει πραγματικά.
Ένα ταξίδι από το φως στην αυτοτύφλωση. Εκεί όπου ο Οιδίποδας-Ούβε αυτοτυφλώνεται,
για να μη βλέπει τη φρίκη που προηγήθηκε και ήταν μέρος της.
Συνομιλούν με το κείμενο και τη συγγραφέα οι:
Σοφία Καλμανίδου, βιβλιοθηκονόμος, MSC Δημιουργικής Γραφής
Όλγα Ντέλλα, ποιήτρια, δρ. Λογοτεχνίας
Αποσπάσματα διαβάζουν μαθήτριες του 3 ου Γυμνασίου Πτολεμαΐδας
Για το Δ.Σ.